Dat waar we bang voor zijn hebben we het hardst nodig

Als we nog heel jong zijn dan leren we vooral door alles na te doen wat we zien in onze omgeving. De eerste 7 levensjaren zijn hierbij van groot belang. We absorberen alles wat we zien en we groeien enorm snel. We willen graag leren. Dat is onze natuur. Maar we krijgen informatie over het leven mee die ons op ten duur niet dienen.

 We leven in de dualiteit. Dan krijg je dus ook te maken met allerlei uitdagingen. Ze vormen ons en leren ons eigenlijk onszelf beter te leren kennen. We krijgen echter meestal te horen dat als we verdriet ervaren we daar niet te veel aandacht voor moeten vragen of hoe vaak zeggen mensen niet dat het leven doorgaat als je net een dierbare bent verloren. Inderdaad. Het leven gaat door en gelukkig ook maar. Maar geen aandacht geven aan ons verdriet, boosheid, schuld of schaamte kan ook zorgen voor nog meer pijn.

We slaan al die opgekropte emoties tenslotte op in ons lichaam en het blijft daar zitten zolang we daar niets mee doen. Het wordt tevens geactiveerd bij elke keer als er iets gebeurt wat ons (diep) raakt. We gaan pas helen als we ons innerlijk kind aankijken en erkennen dat het aandacht nodig heeft. Aandacht die we eigenlijk eerder hadden moeten krijgen. Maar niet hebben gekregen omdat onze ouders, leerkrachten of wie dan ook er niet voor ons waren. Vaak omdat ze dit ook niet geleerd hebben.

Mensen willen graag hun eigen innerlijke vrijheid ervaren maar wat ze daar in tegen gaat houden is hun eigen gedachten over hoe in groei te zijn en hoe dat er uit moet zien. Het zijn vaak niet mensen die ons tegen houden maar onze eigen gedachten over wie we werkelijk zijn. Natuurlijk krijg je in het leven wel te maken met andere mensen. We leven niet alleen in de aardse sferen. Dat zou geen uitdaging geven. Zo kan je met anderen te maken krijgen die jouw wijsheid niet kunnen respecteren en kom je er al ontdekkend achter dat we onszelf vaak blokkeren op gedachtenniveau. We blokkeren omdat we angsten ervaren die door onze eigen gedachten ingelegd zijn gegeven. We kennen allemaal wel die gedachten die te maken hebben met dat we aan voorbeelden moeten voldoen aan allerlei verwachtingen en dat we denken dat we niet onze eigen stappen mogen zetten. Gewoon omdat we bang zijn om buiten de boot te vallen. Om angst dus om buiten de boot te vallen passen we ons aan en doen we niet datgene wat het beste voor onszelf is.

Veel in ons leven wordt weggedrukt. Deels omdat volgens velen de economie door moet gaan. Met andere woorden. We nemen en hebben geen tijd om te helen omdat er een boterham op de plank moet komen. Ziek zijn of tijd nemen voor jezelf wordt dan gezien als een luxe. Als je relatie is vastgelopen en je deze hebt verbroken dan moet je maar zo snel mogelijk weer een ander zien te vinden of jezelf een leuke opleiding gunnen of what ever dan ook. Ik zeg niet dat daar iets mis mee is. Het is echter vaak ook belangrijk, zelfs noodzakelijk om ook aandacht te geven aan je pijn. Er niet voor weg te lopen. Vroeger of  later kan deze pijn dan via een burn-out of een ziekte wel de aandacht vragen en dan is het tevens zo dat de herstelperiode ook wat langer gaat duren dan als je gelijk naar de pijn was gegaan.

We vinden het echter moeilijk om naar de pijn te gaan omdat het ook gewoonweg een andere manier is dan die we hebben geleerd. Wegkijken, wegduwen, vooral positief zijn is het advies wat je krijgt. Onze schouders eronder zetten, ertegen vechten en nog meer van dat soort uitdrukkingen. Het leven zit er vol mee. We zijn echt vaak overtuigd dat het werkt. Gezien het feit dat steeds meer mensen een burn-out hebben of zullen krijgen, dat steeds meer mensen medicijnen nodig hebben om de dag door te komen, dat zelfs jonge mensen als een fikse periode van moeheid kennen zegt al meer dan genoeg.

Dan kan je niet echt zeggen dat het werkt. Toch. Maar hoe dan. Het aankijken ervan kan betekenen dat je je een tijdje je niet zo jofel voelt. Je liever alleen wilt zijn of even niet zo aanspreekbaar bent. Toen ik jaren geleden alweer mijn vader verloor ben ik gelijk door de pijn heengegaan. Ik heb heel veel gehuild, ben woedend op hem geweest omdat hij nogal wat tegen me gezegd heeft wat echt pijn deed, maar al dat voelen en ervaren werd steeds milder naarmate de tijd vorderde en al vrij snel kon ik weer het leven meer vieren totdat het ook weer nog zachter werd en ik volledige vrede kreeg met de situatie en hem kon vergeven en ook mezelf kon vergeven voor het feit dat ik geen duidelijke grenzen durfde aan te geven omdat ik die niet voelde.

Het gaat dus om het voelen. Das niet altijd makkelijk want we leven in een maatschappij waar ons hoofd meer belangrijk is geworden. We redeneren en analyseren wat af en op een dag komen er heel wat gedachten voorbij. Gedachten die vaak niet zo opbeurend zijn en vooral gericht op dat we beter moeten kunnen zijn of anders hadden moeten doen. Het kost tijd om dat om te vormen en vooral de intentie om het echt te doen is belangrijk. Tevens vraagt het moed en doorzettingsvermogen en vooral bakken met liefde en geduld.

 Want. Het anders doen kan dus betekenen dat je omgeving kritiek gaat geven. Om terug te komen op de rouwperiode waar ik in zat. Ik kreeg al snel te horen dat ik maar weer moest gaan werken. Want afleiding zou goed zijn. Of anders kon ik beter medicijnen innemen. Nee. Dat alles heb ik niet gedaan. Ik heb de pijn aangekeken. Ben wat minder gaan werken en ben vooral heel veel contact gaan maken met mijn lijf. Door heel veel te lopen. In de regen, met zon en wind en vooral alleen. In mijn geval was dat het beste. Voor een ander kan het betekenen zo nu en dan een goed gesprek waar die ander ook echt luistert. Je niet te veel met advies dient en vooral neem de tijd voor jou.

De pijn aankijken. Voelen wat de pijn met je doet. Hoe die pijn voelt. Waar die vandaan komt. Al dat kan enorm helend zijn. Jezelf koesteren. Jezelf omarmen en elke keer als je er echt doorheen zit jezelf een knuffel geven. Echt de tijd nemen om jezelf in de diepte te leren kennen. Niet weg te kijken of je schouders eronder te zetten. Waarom?  Je bent een mens met een lichaam wat van alles heeft mogen ervaren en als je dan te lang, te veel en te vaak geen aandacht schenkt aan jezelf dan kan je oprecht spreken van verwaarlozing. Waarom zou je dat nog langer willen. Je bent echt meer waard. Je hebt beter verdiend. Niet in de vorm van de zoveelste paar schoenen, al staan ze nog zo leuk bij je nieuwe kleding. Meer in de vorm van het stil staan bij wat je meemaakt, wat je hebt meegemaakt en waar je anders aan voorbij loopt. Doe het gewoon niet. Ga jezelf belangrijk vinden. Neem jezelf serieus en geef jezelf de tijd om los te laten. Om helemaal er te zijn voor jezelf. Dan pas. Dan pas kan je je echt verbinden met jouw leven en uiteindelijk ook met die ander.

Natuurlijk kan je het gevoel krijgen dat je verzuipt. Dat kan gebeuren. Maar is dat wel zo. Is het niet meer dat het je overweldigt omdat het zoveel is wat je niet hebt gevoeld. Dan kan je door simpelweg je hart te openen, te voelen in je lijf waar daar leeft en hier compassie voor te voelen al een heel eind komen. Vooral ook te blijven ademen. Rustiger en minder snel jezelf te vullen met de kosmische levensenergie. Die is overal om ons heen. Het vult je, het troost je en geeft weer kracht om door te gaan. Tevens blijft. Een goed gesprek kan ook helpen.

Pijn kan ons zo dienen. Dienen omdat we werkelijk onszelf gaan ervaren. We gaan ervaren dat wat we werkelijk nodig hebben aandacht is. Aandacht die we ons zelf kunnen geven. Door ervoor onszelf te zijn. Onszelf het allerbeste te gunnen en werkelijk thuis te komen bij onszelf.